We staan vroeg op om te telefoneren naar Heli Glacier Flight, met deze
organisatie kun je een Heli Hike doen op de Franz Jozef gletsjer. Maar als we
bellen zijn de weersvoorspellingen te slecht in de namiddag om te kunnen
vliegen, dus hebben we tijd om rustig tot ginder te rijden.
 |
| Monro Walk |
Onderweg maken we
dan ook een stop voor een mooie wandeling door een stuk regenwoud. Geen warm
regenwoud zoals we dit kennen van in de tropen maar de koudere versie ervan. We
starten voor een 1,5u durende track naar Monro Beach aan het Moeraki meer maar
na een uurtje moeten we rechtsomkeer maken, een grote boom versperd ons de weg
en het regenwoud is zo dicht begroeid dat er geen doorkomen aan is. We volgen
nog eventjes een ander wandelpad en keren uiteindelijk terug.
Tegen 11u00 staan
we aan de voet van de Fox Glacier. Vanaf de parking is het een half uurtje
wandelen naar het uitkijkpunt op de gletsjer. Het laatste stuk gaat stevig naar
boven, een echte kuitenbijter. Op het eindpunt staan we nu op 200 meter van de
gletsjer, tijd voor de nodige kiekjes.
 |
| Fox Glacier |
 |
| Fox Valley |
Terug in de camper eten we een hapje
voor we verder rijden naar de Franz Jozef Glacier, zo’n 25 km verderop. We boeken
er voor deze avond een Kiwi Tour in de hoop een echte Kiwi in het wild te
kunnen zien. We laten ons ook inschrijven voor de Heli Hike de volgende dag in
de hoop op beter weer.
We vinden een leuke camping waar we, als het ware, in het regenwoud staan.
Nog even iets eten en dan snel door naar Okarita. We hebben er een afspraak met
Ian, een bijzondere figuur. De man is al meer dan 15 jaar bezig met het
observeren van Kiwi’s in het nabijgelegen natuurpark. Er zijn zo’n vijf
verschillende soorten Kiwi’s maar wij zijn op zoek naar de zeldzaamste van
allen, de Bruine Kiwi, er zijn er momenteel nog maar 485 exemplaren in het wild
en sterk met uitsterven bedreigd. De loopvogel is een nachtdier en heeft een
territorium van twee vierkante kilometer in dicht begroeid regenwoud. Je
begrijpt het al, de spreekwoordelijke naald in een hooiberg is hier zeker van
toepassing, ware het niet dat… zo’n 180 van deze Kiwi’s een zendertje om de
poot hebben en dus met de nodige apparatuur te “horen” zijn. Ian loopt dus langs
wandelpaden met een antenne in de hand op zoek naar een signaal. Hij volgt in
totaal 6 Kiwi’s in het bijzonder, die hebben zelfs een naam zoals Fancy, Joleen
en BZ. Aangezien de beestjes ook nog lichtschuw zijn lopen we op een rijtje
achter Ian met een heel klein zaklantarentje, als kabouters in het bos. Het is
een heldere hemel en we zien voorlopig in elk geval meer sterren dan Kiwi’s,
het is ondertussen al 21u00 en we zijn al vier uur door het bos aan het dwalen.
Maar Ian heeft ons verwittigd, om een Kiwi te spotten heb je geduld nodig, heel
veel geduld. We horen het krijsen van de vogels in de verte, en weten dat ze in
de buurt zitten door hun zendertje maar ze willen maar niet uit het struikgewas
komen. Op een bepaald moment zijn ze zo dichtbij dat we het geritsel van hun
poten in het struikgewas horen, op een paar meter afstand, maar als Ian zijn
zaklamp met rood licht aansteekt zien we…niets, niets wat maar lijkt op deze
rare vogel.
Maar ineens hebben we contact met Joleen, ze loop vijftig meter paralel met
ons wandelpad maar komt niet tevoorschijn, even zien we haar lange snavel in
het rode licht uit het struikgewas piepen. Even later loopt ze het pad over
naar de andere kant en zien we ze rondhuppelen als een bange haas voor ze haar
pad kiest. Onze vijf uur rondwandelen in het bos worden uiteindelijk beloond,
ook Ian zei dat het deze keer niet simpel was. Door de twee vorige wandelingen
en deze hadden we dus aardig wat kilometer in de benen, tijd dus voor platte
rust.
Dag twee staat er al weer een wandeling op het programma. We willen de
Franz Jozef gletsjer eens van dichterbij bekijken en daarvoor moet je nu
eenmaal een uurtje wandelen. Deze keer lopen we door de brede rivierbedding van
het smeltende gletsjerijs, mooi vlak dus. Langs de weg is er een mooie 3-delige waterval te zien.
Op 500 meter van de gletsjer stopt
het wandelpad. Het is ook te gevaarlijk om verder te gaan, ijs valt naar
beneden, en in de verte zien we ook wat rotslawine’s, de natuur is hier continu
in beweging.
 |
| Franz Jozef Glacier |
Ondertussen stapelen dichte wolken zich boven onze hoofden op. De helicopters die rondvluchten doen met toeristen zijn er ook mee opgehouden. Als we terug in het stadje zijn wordt ons vermoeden bevestigd, geen
vluchten meer voor vandaag, te slecht weer. We beslissen dan maar om nog een
dagje langer te blijven en boeken voor de volgende dag onze tocht, laatste
kans.
In de namiddag springen we in de Glacier Hot Pools, op een paar minuutjes
van de camping. In deze drie baden is het water tussen de 36° en 40°C en is het
dus heerlijk relaxen.
Onze laatste dag krijgen dan toch mooi weer en kunnen we onze wandeling op
het ijs maken. Voor we vertrekken krijgen
we nog een speciale uitrusting die bestaat uit stapschoenen en een set metalen
pinnen die we eens boven aan de schoenen moeten bevestigen. We zijn nu klaar om
te vertrekken, maar er is ineens weer overleg in de crew, go or no go? De
gletsjer ligt maar op zeven kilometer van de zee en vanaf het middaguur
stapelen de wolken zich op die vanuit zee aangevoerd worden, dat is het nadeel
van een hoge berg zo dicht bij de zee, maar uiteindelijk krijgen we toch een
GO.
 |
| Co-piloot Els |
Met zes kruipen we in de heli die ons vanuit het dal naar een hoogte van
800 meter brengt. De heli maakt, na een vlucht van 10 minuten, een landing op
het gletsjerijs waar de gids al op ons staat te wachten.
 |
| Gletsjer vanuit de heli |
Zonder ijzers onder
onze voeten lijken we wel een stel pinguïns die schoorvoetend over het ijs
waggelen naar het verzamelpunt. We krijgen een korte briefing en met wat hulp
hebben we nu ook onze beugels onder de schoenen gebonden, het is eventjes wennen,
maar wat een verschil!
 |
| Amaai mijn voeten |
We zijn klaar voor het gladde ijs, zonder slipgevaar!
Met de gids voorop wandelen we langs verschillende bizarre sculpturen in het
gletsjerijs gevormd door de jaren heen. Soms een klein ijsgrotje, dan weer een
spectaculaire waterval, wat een wondere wereld.
 |
| Yeti voor de grot |
Nu we wat meer zelfvertrouwen
hebben en het ijswandelen onder de knie hebben kiest de gids ook een pittiger
trajectje uit met veel niveauverschil, maar we doen het allemaal prima en gaan
niet op de bek.
De twee uurtjes wandelen vliegen voorbij en al snel is het
terug pick-up time voor de helicopter, zonder beugels glijden we naar de heli
en even later staan we weer op begane grond in de vallei en is ons
onvergetelijk avontuur alweer afgelopen.
 |
| Yihaa!! |
We belonen onszelf met een lekkere
hamburger en frietjes (The big Landing Burger) alvorens onze weg verder te
zetten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten