NINH BINH, we doorstaan de orkaan (10 - 11 Nov 13)

We verlaten Hanoi en nemen terug de trein naar Ninh Binh, we krijgen er niet genoeg van.  Deze keer geen zachte bedjes maar een “hard seat” voor onze twee uur durende treinrit. Onze poncho gebruikten we als kussentje, al bij al viel het wel mee.

Op 50 meter van het station in Ninh Bihn boekten we een heel mooie kamer in het Queen Hotel en we voelen ons de koning te rijk. De stemming verandert snel als we de TV aanzetten op CNN en horen van de tyfoon die op de Filipijnen heel wat schade en menselijk leed heeft veroorzaakt. En deze tyfoon van de hoogte categorie raast verder richting Vietnam, als dat maar goed komt.

We besluiten dan maar snel om nog met een taxi naar Tam Coc te rijden voor een boottocht tussen de kalksteenrotsen en door een drietal donkere grotten.







Na de laatste grot is het buiten al even donker en hevige windvlagen steken op zodat we de roeier van ons bootje helpen om terug te varen. Handen uit de mouwen van de poncho en meeroeien was de boodschap.  Terug in het hotel was iedereen een beetje zenuwachtig en er was maar één onderwerp dat ter sprake kwam: Tyfoon Haiyan.

Ondertussen hoorden we via TV en internet dat de orkaan in kracht was afgenomen en ook van koers verandert was zodat we niet meer door het oog van de orkaan maar wel door het oog van de naald gekropen waren.

Tijdens de volgende nacht bereikte de kracht rond 03u00 z’n hoogtepunt en ’s morgens zaten we goed uitgeslapen aan het ontbijt alsof er niks aan de hand was. Maar er was ook niks meer aan de hand, dus tijd voor een nieuw uitstapje.

We besloten een bromfiets te huren en naar Hoa Lu en Trang An te rijden. Na het nodige zoekwerk, want wegwijzers kennen ze hier niet en als ze er zouden zijn kun je ze toch ni lezen, komen we aan in Trang An.

Na een karig middagmaal en een kort bezoek aan een pagode stappen we, deze keer met z’n vieren, in een bootje voor een tocht van twee uur over een meer, omgeven door rijstvelden en karstbergen, prachtig! 

We varen grot in en grot uit en na zeven penetraties raken we de tel kwijt, je zou al van minder.

Terug op de brommer gaat het richting Hoa Lu. Deze stad was de hoofdstad van het koninkrijk Viet Nam in de 10^e eeuw, maar nu blijven van het rijke verleden enkel nog een aantal tempels over die de tand des tijds goed doorstaan hebben.

We bezoeken er de Den Dinh Tien Hoang en de Le Dai Hanh tempel.  Maar ja, de tempels zijn ook hier allemaal een beetje “same, same but different” zoals men hier zegt en we snorden terug naar Ninh Binh voor het donker werd.

We moesten nog een nachttrein halen naar Hué en onze tickets trachten te wisselen want door een fout bij de boeking slapen we per twee in verschillende cabines en kunnen we niet samen zingen. Gelukkig werpen onze onderhandelingstechnieken vruchten af en kunnen we samen hokken.