Bezoek aan MANDALAY en omgeving (25 - 29 Sep 13)

Goeie morgen Bagan, Happy Birthday Els, het is 25 Sep 13 en als verjaardagscadeau krijg je vandaag een busritje van 6,5 uur met een constant toeterende en opgedraaide chauffeur, op zijn minst een origineel geschenkt.

We namen onze intrek in het AD-1 Hotel, vlak naast een Pagode, we hadden geen wekker nodig, want om 5 uur ’s morgens begon er al een monnik te zaniken door de luidsprekers en om 10 uur ’s avonds nodigde hij ons uit voor het avondgebed, waar wij voor bedankten. Op een ochtend was het verdacht stil aan de overkant, geen gezangen vandaag??  Toen bleek dat de stroom was uitgevallen bij hen...maar ook bij ons.
Op onze eerste dag hebben we één van de voormalige hoofdsteden van het oude koninkrijk bezocht, nl MINGUN.  Na een boottochtje van een klein uurtje stroomopwaarts naar de overkant van de Irrawaddyrivier waren we ter plaatse. De te betalen entreegelden opgelegd door de staat konden we handig vermijden via een klein omweggetje en de in 1790 gebouwde, niet afgewerkte (door onderlinge twisten en aardbeving)  bakstenen pagode (Pahtaw Taw Gyi) bezocht.

De  9000 kg wegende klok Pon Taw Paya is ook een toeristische attractie geworden...

...en Els weet waar de klepel hangt.

Maar na een aantal uren hadden we het daar wel gezien en teruggevaren.

De volgende dagen hebben we nog een beetje rondgewandeld in deze heel drukke stad, met de nodige modderstraten, voetpaden die amper begaanbaar zijn omdat er stukken uit verdwenen zijn, waardoor je moet opletten dat je niet in de riool valt, of helemaal ingenomen zijn door geparkeerde bromfietsen of mensen die er hun ‘’minihuisje’’ opgezet hebben.  Iedereen loopt dus gewoon op straat en het is er een getoeter van jewelste, waar eigenlijk iedereen immuun tegen blijkt te zijn want niemand reageert er nog op.  Ook wel een beetje schrijnend, sommige mensen zijn echt bezig met overleven en wonen in mensonwaardige omstandigheden.

Uiteindelijk besloten we om met een Mexicaanse toeriste een taxi te delen en nog een aantal "highlights" te bezoeken, met onder andere het oude Koninklijke Paleis.

En natuurlijk passeerden een aantal pagodes en een klooster ook weer de revue, om dan later via Mandalay Hill tot aan de bekende U Bein’s-Brug in Ampura te eindigen, als hoogtepunt van de dag.  Dit is een 1200 meter lange teakhouten loopbrug die de oevers van het Taungthamanmeer met elkaar verbindt.  De zonsondergang zou daar prachtig moeten zijn, maar wij hadden dikke pech, want daar aangekomen barstte er een tropisch buitje los.  Poncho’s aangedaan en in de gietende regen de brug afgewandeld.

’s Avonds hebben we dan nog een bezoek gebracht aan de fameuze Moustache Brothers.  Dit is een soort slapstick show waarin het regime gehekeld wordt met als resultaat dat deze 3 broers een aantal jaren in het gevang hebben gezeten.  Enkel toeristen zijn toegelaten, “locals” kunnen opgepakt worden .  Maar de show was een beetje zielig met veel terugkomende grapjes en tussendoor een aantal soort volksdansjes in traditionele kledij, maar je moet het eens gezien hebben.

Onze laatste dag te Mandalay hebben we een uitstapje gedaan naar Pyin U Lwin met een taxi.  De rit daar naartoe werd gedaan door een chauffeur die dacht dat hij Schummi was (zoals wel meer in dit land), maar eind goed al goed en heelhuids aangekomen. Hebben hem bedankt voor zijn diensten en gezegd dat hij op ons niet hoefde te wachten om terug te keren.  Pyin U Lwin is een “hill station” gelegen op 1040 meter en werd door de Engelse kolonisten aangedaan vanwege het aangename klimaat.
(P.S.: Het is tegelijk onze meest noordelijke bestemming binnen Myanmar en ook van onze hele wereldreis, dus vanaf nu gaan we langzaam naar het zuiden).
Er staan een aantal koloniale gebouwen , rijden veel mooie koetsjes rond en het ademt een aparte sfeer uit.  Hebben het KANDAWGYI NATIONAL PARK bezocht (voormalige botanische tuin), maar vonden dit een beetje overroepen.

Er was wel een zwembad , waar we gretig gebruik van gemaakt hebben.
Terug thuis geraken bleek toch niet zo simpel te zijn, want het was zondag en er waren al veel mensen teruggereden met een taxi, maar een ‘behulpzame’ (alles voor een “”tip”)  Myanmarees heeft toch nog een busje kunnen regelen.  Wat een verschil , een superrustige al wat oudere chauffeur (het kan dus toch).

’s Avonds nog een leuk restaurantje gevonden met dakterras waar je BBQ kon eten. Een hint die we hadden gekregen van een Nederlands koppel dat we voor de tweede keer op onze reis tegenkwamen in de regio Mandalay.

Zo, dit was het voor het hoofdstuk Myanmar, ons eerste land zit er op en we kijken er op terug met gemengde gevoelens. Het was zeker een hele ervaring om dit nog maar pas voor toerisme geopende land te bezoeken. Het is een stukje Zuid-Oost Azië waar de tijd is blijven stilstaan door zijn isolement van de buitenwereld en door de communistische militaire dictatuur die er heerste.
Maar de weg is nog lang en het contrast is zeer groot met wat het buurland Thailand als toeristische trekpleister te bieden heeft.
Het zal nog wel minstens een generatie duren voordat de bevolking zal leren omgaan met de Westerse invloeden die in versneld tempo op hen afkomen, maar of dat een goede zaak is is weer een ander verhaal.
Als je het Myanmar van vandaag wil leren kennen…moet je zeker niet wachten tot morgen, want het gaat snel, heel snel…in het Cuba van Azië.