We keerden terug naar onze vertrekplaats in Laos, Houay Xai,
met als hoofddoel de 2-daagse boottocht te kunnen maken over de Mekong naar
Luang Prabang, de tweede grootste stad na de hoofdstad Vientiane.
Deze keer stond er geen minivan te wachten maar namen we de
lokale bus. Even duur en even oncomfortabel als op de heenreis, maar wel meer
Lao Style, reizen zoals de Laotianen. Een heel vriendelijk volkje trouwens,
vriendelijker dan in Thailand en Myanmar, samen…
Bagage op het dak van de bus, het miezerde een beetje,
gelukkig werd er een zeil over gespannen.
De bus vertrok op tijd en onderweg werd het gelukkig droog. De weg kronkelde tussen de bergen en de bus
sputterde langzaam naar boven, naar beneden ging het wat vlotter. Gelukkig hadden we een voorzichtige chauffeur
die wist wat hij deed.
Onderweg waren er natuurlijk de nodige haltes waarin
Laotianen met zakken rijst en kippen op- en afstapten.
Na een ritje van 4hr aangekomen te Houay Xai , gedropt aan het busstation waar
de tuktukjes stonden te wachten. Terug
bagage op het dak , dit keer hadden we minder geluk, want er barste een
tropisch buitje los. Afgezet aan ons
logement (Arimid) waar we het laatste vrije kamertje kregen met extra
korting. Achteraf wisten we waarom, ’ s
nachts was er meer “wildlife” dan in de jungle. In de badkamer hadden we een pad op bezoek en
een rat kwam de kruimels opeten van een verdwaalde hamburger onder het bed
(moest er al minder gepoetst worden natuurlijk).
In het dorp zelf zat de sfeer er al goed in , het was
namelijk Lai Heau Fai, dat bij volle maan in oktober plaatsvindt, het is een
lichtjesfestival. De inwoners bouwen
grote boten en versieren die met kaarsjes.
Het feest kent zijn oorsprong in
het einde van de drie maanden durende ‘regenretraite’, een periode waarin leken
nieuwe gewaden en andere offers schenken aan boeddhistische kloosters. Op de Mekong werden er roeiwedstrijden
gehouden tussen de verschillende dorpen en daarna werden de overwinningen
doorgespoeld met het nodige Laobeer en Happy Water, het leek wel op een lokale dorpsdag. Na van de sfeer geproefd te hebben, hebben we
nog een Laotiaanse massage ondergaan in het donker (stroom uitgevallen). Gelukkig zijn ze hierop voorzien en hebben ze
altijd kaarsjes in huis. Op straat
werden er ook overal Chinese lampionnetjes opgelaten wat heel feeëriek was en
elk huis had de nodige kaarsjes aangestoken. Toen we de lampionnen aan het
fotograferen waren van een familie werden we al gauw uitgenodigd voor een
biertje en een bordje soep. Jammer dat we elkaar niet verstonden anders had het
nog gezelliger kunnen worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten