Maar Met de tuktuk naar het busstation in de vroege morgen, want we hadden een lange reisdag voor de boeg. We waren netjes op tijd voor de bus van 09u00 en gaven onze bagage af aan bus, die verdween in de koffer en klaar. De (bus)conductrice zei dat we nog rustig konden ontbijten, we hadden nog een half uur voor het vertrek. Ons van niets bewust , kwamen we na een heerlijk muesli ontbijt bij het busstation terug aan om 0850hr en vonden we onze bus niet meer terug….. Help!!! Een beetje in paniek spraken we aantal Thai aangesproken, waaronder vrouwtje van de volgende bus die ons verzekerde dat bagage er in het eindstation ging uitgehaald worden en we gewoon de bus van 09u30 moesten nemen, “no ploblem”. Met klein hartje en ons voornemend van nooit meer onze bagage alleen te laten, vertrokken we richting Chiang Khong. Na 2,5 bange uren lag onze bagage onaangeroerd te wachten op de stoep van het busstation in het gezelschap van een aantal lokale vrouwtjes die van de markt terugkwamen, oef , dit is toch maar goed afgelopen, zou je bij ons aan het busstation je bagage een half uur onbewaakt kunnen achterlaten, “geen probleem”?. Toch maar even geckeckt omdat we tenslotte een grensoverschrijding deden …, maar alles bleek in orde, geen opium!
Dan maar snel naar de grens, ons laten uitschrijven uit Thailand en met longtailboot de Mekong over. Toch een speciale manier om van het ene land naar het andere te reizen.
Daar aangekomen Visum Laos (35$) “on arrival” geregeld.
Bij een plaatselijk toeristenbureau boekten we een minivan naar onze eindbestemming van die dag, Luang Namtha. Deze vertrok pas om 16hr, we hadden dus tijd zat om Houay Xai te verkennen en kennis te maken met de Laotiaanse keuken, wat ons goed beviel en eigenlijk niet zo veel verschilt van het buurland Thailand.
Met een aantal andere "Falang" (blanke man met grote neus volgens de Laotianen) propten we ons in het kleine busje en genoten we 3,5 u lang van de ongerepte natuur (nu ja, bijna) van bergen, regenwoud en kleine dorpjes met bamboe hutjes op palen. Soms had je de indruk om weldra het bordje “Einde beschaving” tegen te komen maar toen de avond viel zagen we in de verte de lichtjes van Luang Namtha en wisten we dat er ook een hutje op ons stond te wachten. Maar eens afgezet in het centrum aan de Night Bazar (een ongevaarlijke) was er maar geen taxi of tuktuk te bespeuren, dan maar eerst op jacht naar iets eetbaars. Het werd een platte kip aan het spit. Uiteindelijk kwamen we de eigenares van ons geboekt logement (Namtha Riverside Guesthouse) met minibusje tegen , die op zoek was naar ons, gelukkig !
Leuk Bamboehuisje met alle comfort , gelegen aan de Nam Tha rivier, hoe kan het ook anders. Zelfs in het donker zag het er mooi uit en we vielen na deze spannende dag, 300km van ons vertrekpunt vandaan als een blok in slaap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten