Van TAUPO tot WHITE ISLAND, Vulkanisch gebied (2 – 4 Mei 14)

In de voormiddag rijden we van Taumarinui naar Taupo, aan het gelijknamige meer. Onderweg maken nog eventjes een kleine omweg naar een lookout. Vanaf dit punt kunnen we drie vulkanen, de hoogste is de Mount Ruapehu, ten noorden ligt de Mount Ngauruhoe, beiden nog actief en de laatste Mount Tongariro, van het nationaal park goed zien.  

De 3 vulkanen op een rijtje

Tegen de middag komen we dan aan in Taupo. Het weer valt prima mee en we picknicken aan een bank aan de oevers van het meer. 

Lake Taupo

 Daarna rijden we naar het plaatselijke toeristenbureau en bekijken we wat er in de streek zo allemaal te zien valt. Onze ogen vallen op foto’s van de Huka waterval, die willen we zeker niet missen en het wordt dan ook onze eerste stop. Het water van het Taupo meer komt in deze smalle kloof van 11 meter breed en onder een enorme druk stort deze massa water kolkend en schuimend zeven meter naar beneden in de Waikatorivier.

Huka Falls

 Vlakbij is ook het “Craters of the Moon” Park waar we voor het eerst kennis maken met het vulkanische gebied en we maken  er een wandeling van een uurtje.  Het gebied heeft een uitgestippelde weg langs verschillende kratertjes met blubberende modder en overal komt hete stoom uit de grond.

Craters of the moon

Krater

Na dit bezoek rijden we door naar Orakei Korako, ook hier bevindt er zich een Thermal Park, deze heeft zelfs een thermale grot, maar niet voor vandaag, we rijden een beetje verloren en komen een kwartiertje na sluitingstijd aan, maar morgen is er een nieuwe dag.

Als we inchecken op de dichtstbijgelegen camping blijkt deze ook nog een leuke verrassing te hebben. Door het domein loopt een thermisch riviertje met water van 38°C, het duurt dan ook niet lang of we zitten in de poel te chillen.

Ons warm poeltje

Om 08u00 stipt staan we de dag nadien terug op de drempel van Orakei Korako, de verborgen vallei. Er hangt nog een ochtendmist over de rivier als we deze met een klein veerbootje oversteken, het maakt alles een beetje mysterieuzer. We zijn de eerste bezoekers, dus hebben we het park voor ons alleen. Ook hier is een mooi houten wandelpad. Het is echt een heel mooi gebied. We beginnen ons pad aan Silicum terrassen waarover dagelijks miljoenen liters heet water lopen. 

Silicum terrassen

We stoppen aan kokende pools en onvoorspelbaar spuitende geysers. Nu ja, als wij langswandelen blijken ze nog te slapen. Een zeldzaamheid is de geothermale grot, er zijn er maar twee op heel de wereld, de ander is ergens in Italië, moeten we daarvoor zo ver reizen? Een stuk van de route loopt door het oorspronkelijk bos. Als we terug aan de rivier staan na een uurtje duwen we op een bel en de ferry haalt ons terug af.

We rijden verder naar Wai-O-Tapu. Daar hebben we een date met Lady Knox. Deze oude dame is een geyser en elke dag om 10u15 spuit ze een metershoge kolom van water en stoom de lucht in. Gezien haar leeftijd heeft ze wel een beetje hulp nodig. Een ranger komt langs en giet een zeepoplossing in de geyser om deze te activeren. Het is een beetje truuken maar de toeristen komen er in bosjes naartoe om dit natuurwonder vanop een tribune te aanschouwen. 

Lady Knox

Met de auto rijden we daarna nog een paar kilometer verder naar de modderpoelen. Dit is het grootste kokende moddermeer van NZ. Wel leuk om te zien, blub, blub,blub.

  Dan gaat het naar het eigenlijke park, thermal wonderland. En inderdaad, het is de moeite. Het gebied bestaat uit 18 vierkante kilometer maar is maar gedeeltelijk opengesteld voor het publiek. Er zijn ingezakte kraters, koude en kokende poelen van modder, water en stoomwolken. Wat ook opvalt is het enorme kleurenpalet door de verschillende gesteenten en de aanwezigheid van een groot aantal mineralen die het water kleuren. Zo hebben de verschillende kraters namen als regenboogkrater, donderkrater en het huis van de duivel. Poelen hebben klinkende namen als schilderspallet, opaalpoel en champagnepoel, niet inspringen het water is 80°C!

Champagne Pool

Het is ondertussen zonnig weer en de verschillende kleuren zijn gewoon prachtig.

We verlaten het park en rijden naar ons laatste thermaal park. Maar onderweg komen we aan een brug waar mensen in de rivier aan het zwemmen zijn. Toch maar even stoppen. Blijkt dat het ook weer een hot pool is en afhakelijk van waar je zit is het water warmer of kouder. We doen onze zwemspullen aan en zoeken een plekje tussen de lokale Maori’s en andere. Zalig, gewoon langs de kant van de weg een thermisch badje nemen. 

Maar we kunnen niet te lang blijven sudderen, we willen nog een park bezoeken. Dit ligt in de Waimangu vallei, het wandelpad is zo’n drie kilometer lang en brengt ons langs kraters en stomende warmwaterbronnen. Een hoogtepunt was zeker de Inferno krater. Dit meer met lichtblauw water en een diepte van 60 meter doet menig duikerhart sneller slaan maar ook hier is het water veel te warm om in te springen, schijn bedriegt.

Inferno Krater

 Na anderhalfuur wandelen komen we aan de bushalte waar een shuttlebus ons terugbrengt naar het vertrekpunt, maar eerst rijden we nog even langs Lake Rotomahana om daar op het verste punt van het park nog bezoekers op te pikken.

Lake Rotomahana

We rijden door naar het eeuwig door sulferdampen stinkende Rotoroa. Deze stad herken je zelfs met je ogen dicht. Na deze vermoeide dag koken we niet zelf maar halen we een frietje uit bij de lokale fish en chips. Morgen is het weer vroeg dag.

Wat we vandaag doen moet het hoogtepunt zijn van ons vulkanisch avontuur, we bezoeken vandaag een vulkanisch eiland. Eerst moeten we nog 90 km overbruggen tussen Rotoroa en Whakatane waar we inschepen om 09u00. Het weer zit in elk geval al mee, het is een zonnige dag en het zeetje ziet er ook vredig uit. White Island is een aktief vulkaaneiland  48 km voor de kust gelegen. Als we de haven buitenvaren komen we eerst voorbij Whale Island, een oud vulkaaneiland met een gepensioneerde vulkaan.

Door het heldere weer zien we in de verte White Island al opdoemen, de enige wolk die we in de verste verte kunnen waarnemen is een stoomwolk uit de krater.

Ineens verwittigd de schipper dat er een school dolfijnen in zicht zijn. Wat een school dolfijnen, zeker 500 aldus de schipper. Het zijn de Common Dolphins, ze blijven de hele tijd voor de boeg en rond het schip meezwemmen, we lijken wel omsingeld door deze prachtige wezens. Op een gegeven moment zien we er wel zeker 50 tegelijk uit het water springen, ongelooflijk. 

Na een tijdje  kiezen ze hun eigen pad, en wij het onze naar de vulkaan. Na anderhalfuur varen komen we aan in de baai. 

White Island

Aan boord krijgen we een gele veiligheidshelm en een gasmasker, hmmm, dat beloofd. Als Bob De Bouwer stappen we in kleine groepjes in een rubberboot die ons naar de kant brengt. Eens iedereen aan wal is begint de rondleiding. Eerst zien we al een ruïne van een fabriek waar vroeger sulfer werd gewonnen uit de flanken van de vulkaan. 

Na een onverwacht hevige uitbarsting en tientallen doden werd gestopt met de expoitatie van sulfer. De gebouwen zijn stille getuigen van het verleden. Overal waar we kijken komen stoom en dampen uit de aarde. De sulferdampen ruiken naar rotte eieren en prikkelen de keel, maar we krijgen van onze gids een snoepje om het hoesten tegen te gaan. 

Als we aan de grote krater komen zien we de bodem niet, de dampen belemmeren het zicht, maar we horen wel het borrelen en sissen van de vrijkomende gassen. Ons gasmasker komt dan ook van pas om normaal te kunnen blijven ademen.

 We wandelen verder langs een paar riviertjes vol met mineralen en zouten. 

Uiteidelijk staan we terug aan de baai waar we met de rubberboot terug aan boord van de grote boot komen. Tijd voor een lunchpakket. We varen nog eens het volledige eiland rond, echt groot is het niet echt en het hoogste punt is 319m. Op de rotsen zien we nog een kolonie Jan van Genten. Plots vertraagt de boot en zien we nog een zonnende zeeleeuw. 

 Na anderhalfuur varen zijn we terug in Whakatane. We genieten nog een beetje na in de zon aan de oevers van de Whakatane River en Els doet er zelfs een plonske. Wat een topdag was dit weer!