VICTORIA FALLS, Zimbabwe (01 – 03 Aug 14)

Na een relatieve korte rit en een grensovergang tussen Botswana en Zimbabwe komen we kort na de middag aan in Vic Falls, het gelijknamig dorp naar de wereldberoemde watervallen. Op onze camping staat het vol van “Overlanders”, toeristen zoals wij die met een truck door Afrika reizen. Alleen van onze maatschappij, African Travel Company, tellen we er al zeven. Vic Falls is dat ook een begin of eindpunt voor overlanders. Zelf nemen we de komende dagen ook afscheid van 8 van onze medereizigers die het na drie weken voor bekeken houden of op eigen houtje nog een beetje verder trekken. In de namiddag verkennen we het stadje en eten een pizza, dat smaakt nog eens na een lange tijd. ’s Avonds is er een afscheidsmaaltijd van de groep en we nemen ook afscheid van onze reisleider Colin.

De volgende dag kunnen we eindelijk nog eens uitslapen en dat is ook nodig want het afscheid nemen duurde nogal lang met de nodige drankjes tot gevolg.

Na het ontbijt wandelen we naar de watervallen. We betalen 30$ voor een ingangsticket om één van de natuurwonderen van de wereld te kunnen bekijken. Maar het is absoluut de moeite, het water van de Zambezi rivier stort over een lengte van 1,7 kilometer zo’n honderd meter loodrecht naar beneden. Er is een wandelpad aangelegd langs de watervallen en op verschillende uitkijkpunten kun je de watermassa in de diepte zien storten. 

Dr Livingstone stond hier ook een paar honderd jaar geleden toen hij een expeditie ondernam door Afrika. Een standbeeld van hem kijkt uit over de Vic Falls en herinnerd aan zijn aanwezigheid op deze plaats. 

We zien op verschillende plaatsen mooie regenbogen door de spray van het water.

Brug over de Zambezi

Na onze wandeling laten we ons verwennen met een heerlijke massage door de plaatselijke dames. Het doet wel goed om onze stramme spieren van al dat gereis eens los te masseren.

Na een Impalasteak van gisteren kiezen we vandaag voor krokodil in tagriatelli met een pestosausje, je kan maar beter krokodil eten dan gegeten worden door zo’n beest.

De zondag is het nog eens tijd om wat adrenaline door het bloed te jagen. Pascal gaat dus maar eens wildwater raften op de Zambezi rivier. Voorbij de watervallen stroomt deze rivier door een diepe kloof met een aantal stroomversnellingen tot klasse 5. Eerst rijden we een half uurtje naar het vertrekpunt bij nummertje 11, de eerste 10 stroomversnellingen zijn nog te gevaarlijk deze tijd van het jaar. We dalen via een stijl en oneffen wegje de kloof in en zien onder ons het kolkende water.

Voor we aan de eerste stroomversnelling beginnen legt onze stuurman James de verschillende commando’s uit. Hij schreeuwt ons toe, “left back, right forward” als we snel naar links moeten draaien. In het begin maakten we er een zootje van maar langzaamaan krijgen we het onder de knie.  Na een algemene repetitie en een glimlach naar de cameraman is het tijd om aan de afdaling te beginnen.  Gelukkig niet de moeilijkste stroomversnelling maar het lukt ons al aardig.  Na een paar “rapids” zoals  “the wasching machine” en “terminator 1 en 2” stijgt ons zelfvertrouwen en met de peddels in de lucht doen we een “high five”. Onderweg vissen we nog twee keer iemand uit het water van de andere raften. De eerste dame had de schrik goed te pakken toen ze uit haar boot werd gekatapulteerd.  Bij het tweede meisje was de volledige raft omgekipt en lagen alle negen inzittenden her en der in het wilde water te dobberen. Gelukkig zijn er nog kleine kajaks met ervaren mannekes die in dat geval de schipbreukelingen een handje helpen. Onderweg springen we zelf ook nog eens vrijwillig overboord2, maar we houden ons wel vast aan het touw zodat we niet afdrijven.  Hier en daar zitten een paar krokodillen op de rotsten aan de waterkant te zonnen, slik. 2,5 uur later komen we heelhuids aan op onze eindbestemming, stroomversnelling 23. Nu beginnen we pas aan het lastigste gedeelte, de steile klim terug naar boven uit de kloof, en dit onder de brandende zon van het middaguur.  Maar eens boven worden we verrast op een lekkere lunch en de nodige frisdranken. Wat een geweldig avontuur, dit is zeker voor herhaling vatbaar en ergens in het laatste gedeelte van de trip is er nog een mogelijkheid om te raften op de Witte Nijl…

Els houdt het iets rustiger en boekt een helikoptervlucht en gaat in tussentijd een beetje shoppen.  Kort na de middag wordt ze opgepikt en na een briefing en iedereen gewogen te hebben, gaat ze de heli in.  Ze heeft geluk en mag plaatsnemen naast de piloot.

Het uitzicht is gewoonweg prachtig en indrukwekkend.  Na een paar keren over de watervallen gecirkelt te hebben staat ze terug op de grond.

’s Avonds laten we ons weer masseren door de lokale madammen en kijken we naar de gemonteerde film van het raftingavontuur, gelijk maar eentje gekocht als herinnering.